Sunday 19 August 2007

မိသားစု.....

ငါးေယာက္ ရွိတယ္။
ႏွစ္ေယာက္ လဲေတာ့
သံုးေယာက္ ထူတယ္။
တစ္ေယာက္ မွာ မိုး
တစ္ေယာက္ မွာ ေဆာင္း
တစ္ေယာက္ မွာ ေႏြ
ေ၀းသထက္ ေ၀းၾက…….
လူတိုင္းေလွ်ာက္တဲ့ လမ္းကို ေလွ်ာက္တယ္။
ေျဖာင့္ျဖဴး မေနေပမဲ့
တစ္ေယာက္လဲလွ်င္ တစ္ေယာက္ထူ
ဂႏၲ၀င္ဆန္တဲ့ အလြမ္းေတြမပါဘူး
ေျပာျပရင္ အင္းအင္း ပဲလုပ္ၾကမယ္။
ေျပာမေနနဲ ့ ငါတို ့လည္းလူပဲ
မ်က္ရည္ေတြ ခန္းတာၾကာၿပီ။
စမ္း..စမ္း..လွမ္းခဲ့တာ….
အသံလႈိင္းေတြ ဖြင့္ထားရင္
ငါတို ့အိမ္ ေရာက္ၿပီေပါ ့….
တစ္ေယာက္က အမိုးဆို
တစ္ေယာက္က အကာေပါ့
ပ်ဥ္ေတြေစ့
့မေနတဲ့ အခင္းက
ငါ………….ေပါ့……………….
လြမ္းခ်င္း မစပ္သလို
လြမ္းေတး လည္း မဆိုဘူး။
ေျပာမေနနဲ ့ သိတယ္
သူပန္းရင္ ငါလဲမယ္။
တစ္ေယာက္ေပး တဲ့အသိ
ႏွစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္တယ္။
မွားရင္ျပင္မယ္္ ေနာက္မက် သေရြ ့
အေရာင္ေတြ ေတာက္
အသံေတြ သာ
အသိေတြ ျမင့္ လည္း
အိမ္ကို မေမ့ဘူး။
ေလျပင္းေတြ တိုက္
မိုးေတြ ၿခိမ္း
ကမ္းေတြ ၿပိဳ လည္း
အိမ္ကို မေမ့ဘူး။
တစ္ေန ့………
မိုးေလ၀သေကာင္း လို ့
ရာသီမေျပာင္းတဲ့ အခ်ိန္
ငါတို ့ယာမွာအသီးေတြ လႈိင္ေစမေပါ့………

ေမာင္ေန


5 comments:

Ingrid said...

Hey I like this one .. u wrote it??? then it is really great..I hardly read poems and I cant write poem also :)...But this one is nice and I got the meaning of the poem .. Keep writing!!!
great job.

Ingrid said...
This comment has been removed by the author.
Thiha @ Zarchi said...

so touch! u make me cry...

kthuyein said...

ဒီကဗ်ာေလးကို ခိုက္တယ္ဗ်ာ...ေနာက္လဲ လာအားေပးေနမယ္ဗ်ိဳ႕

တင့္ထူးေရႊ said...

မိသားစုကဗ်ာ (၂)ပုဒ္ေတာ့ဖတ္ဖူးတယ္
အခု မိသားစုက (၃)ပုဒ္ေျမာက္ေပါ့
အစဥ္အားေပးလွ်က္ပါ.။။