ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ေျခတစ္စုံ....

သူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တာ ၾကာခဲ႔ပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဒီအင္တာနက္ ဆိုတဲ႔လမ္းမႀကီး ေပၚမွာျပန္ ေတြ႔တာေတာ႔ မၾကာေသးပါဘူး။ ငယ္ငယ္ေက်ာင္းသား ဘ၀က သတိမထားမိ ခဲ႔ၾကေပမဲ႔ ဒီလိုမိေ၀း ဖေ၀း ေရျခားေျမျခားအရပ္ႀကီးမွာ အင္တာနက္ႀကီး ကေနေက်ာင္းတူတူ
တက္ခဲ႔ရတဲ႔ သူမနဲ႔ျပန္ ဆုံခဲ႔တယ္ေလ။ ေႏြးေထြးတဲ႔ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ေတြပါတဲ႔သူမရဲ႔ အသံစူးစူးေလး ဟာအထီးက်န္ ဆန္ေသာ ကၽြန္ေတာ္ဘ၀ကို ေႏြးေထြးလန္းဆန္း ခဲ႔ပါတယ္။ တစ္ပတ္မွာ တစ္ခ်ိန္သာ ေတြ႔ရတဲ႔အခ်ိန္ ေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ့ တြယ္တာတန္ဖိုးထားမိတာ အမွန္ရုိးပါပဲ။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ ေယာက္ေရွးေဟာင္းေႏွာင္း ျဖစ္ေတြေျပာၾက၊ ေက်ာင္းသားဘ၀က ဟာသေလးေတြ ျပန္ေျပာရင္း နဲ႔ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆုံေတြ႔ခ်ိန္ေလး ဟာအၿမဲလိုလို သစ္လြင္ေႏြးေထြးခဲ႔ပါတယ္။ အတိုင္းအတာ တစ္ခု အထိသံေယာဇဥ္တြယ္တာ မိတာေတာ႔ အမွန္ပါပဲ။ သူမဘက္ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္မသိႏုိင္ဘူးေလ။ မွတ္မွတ္ရရပါပဲဗ်ာ။ အဲဒီေန႔က အခန္းထဲစိုက္ထားတဲ့ပိန္းပင္ေလးက အပြင္႔ေလးပြင္႔လို႔။ သူမနဲ႔အ ျပင္မွာသာ ေတြ႔ရင္ဘာပန္းေတြ လက္ေဆာင္ေပးရင္ ေကာင္းမလဲလို႔ စိတ္ကူးေတြေတာင္ယဥ္မိ ေနေသးတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာေပၚမွာ သူမ ေရာက္ရွိၿပီီျဖစ္ေၾကာင္း အခ်က္ျပ အေရာင္ေလးက
မၿငီးမ ေငြ႔ ေစာင္႔ဆိုင္းေနမိတယ္။ သူမေရာက္လာ ေတာ႔သူမေျပာတယ္။ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔ေတြ႔ေတာ႔ နင္အေၾကာင္း ေျပာမိၾကေသးတယ္။ သူတို႔နင့္္ကိိုေျပာၾကတယ္ သိလားဟာ။ နင္စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ပါနဲ႔ေနာ္။ ငါ့သူငယ္ခ်င္းက ေျပာတယ္သိလား။ ေက်ာင္းတုန္းက ေက်ာင္းလာ ရင္ဖိနပ္ေတာင္ မစီိးႏုိင္တဲ႔အေကာင္ကိုမ်ားနင္ကေရးႀကီးခြင္ က်ယ္လုပ္လို့ ့စကားေၿပာေနေသး တယ္ဟာတဲ႔။ ငါလည္းဘာမွ်ျပန္ မေျပာခ်င္တာနဲ့ ဒီအတုိင္းပဲေနလိုက္မိတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ႔ ဘယ္ေကာင္းမလဲဟာ။ နင္စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ပါနဲ႔ဟာ။ ငါစိတ္ထဲမွာေတာ နင္ကအေကာင္းဆုံး သူငယ္ခ်င္းပါဟာ။ တစ္ပတ္မွာတစ္ခါသာ ေတြ႔ရတဲ႔အခ်ိန္ေလးက ေဒါသစကားေတြ၊ ေခ်ပခ်က္ေတြနဲ႕ အဆုံးမသတ္ခ်င္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က နင္ေမ့လိုက္ပါဟာလို႔ပဲ ေျပာလိုက္တယ္ေလ။ သူမသူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာၾကတာလည္း အမွန္ပါဘဲ။ ငယ္ငယ္၇တန္း၈တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀အထိ က်ေနာ့္ေျခေထာက္မွာ ရံဖန္ရံခါသာ ဖိနပ္ပါခဲ့တယ္။ သူတို႔ေျပာတာ မမွန္ေၾကာင္းလည္း မျငင္းပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ငယ္ငယ္က ဖိနပ္မစီးႏုိင္တာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေပါင္းခြင္႔ မရေတာ့ဘူးလား။ ဖိနပ္မစီးခဲ႔ရတဲ႔ေျခေထာက္ တစ္စုံရဲ ႔ေနာက္ကြယ္မွာ ဘာေတြရွိေနတယ္ဆိုတာ မသိပဲနဲ႔ဘာလို႔မ်ား ဒီလိုေျပာၾကရတာလဲး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္က မိသားစုုမ်ားပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ကလဲ မတိမ္းမယိမ္းေတြဘဲေလ။ ကၽြန္ေတာ္ကဒုတိယသားပါ။ အကိုႀကီးရွိေပမဲ႔ သူကငယ္ငယ္ကတည္းက အဖြားအိမ္မွာဘဲ ေနတာေလ။ အိမ္မွာေတာ႔ က်ေနာ္က အၾကီးဆုံးျဖစ္ေနတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ ဘယ္ေတာ႔မွ အေယာက္အျပည္႔ ဖိနပ္မရွိခဲ့ပါဘူး။ အေမ၀ယ္ရင္လည္း အကုန္စီးလို႔ရတဲ့ ၾကက္ေပါင္ဖိနပ္သာ ဝယ္ေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ညီမအလတ္က မေတာ္တေရာ္ေတြစီးၿပီး ေဖ်ာက္ခဲ႔က်န္ခဲ႔တာေတြ ရွိေသးတယ္။ ေတာ္ေတာ္လည္း က်ပ္တည္းဆင္းရဲခဲ႔ပါတယ္။ အေဖနဲ႕ အေမက မနက္အလုပ္သြားရင္ အိမ္ကိစၥအ၀၀က ကၽြန္ေတာ္ပဲလုပ္ရတာပဲေလ။ သားေယာက်ၤားေလး ေမြးထားေတာ့ ဒီေလာက္ေတာ့လုပ္ႏိုုင္ရမွာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ႔ကၽြန္ေတာ္မိဘေတြက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ကုိ တစ္ေယာက္မွမက်န္ ေက်ာင္းထားတယ္ေလ။ ေန႔တိုင္းေက်ာင္းသြားခိုင္းတယ္။ ရြာကေန တစ္နာရီေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္သြားရတယ္။ ေနာက္ဆုံးအိမ္က ထြက္တဲ႔သူဟာ ဖိနပ္စီးရဖို႔မေသခ်ာပါဘုူး။ ကၽြန္ေတာ္အလ်င္အျမန္ ထြက္ရင္ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ကၽြန္ေတာ္အၿမဲ အိမ္ကေနာက္ဆုံးမွထြက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အိမ္က ေနာက္ဆုံးကထြက္ရမယ္လို႔ ဘယ္သူမွ သင္မေပးသလုိ သင္ေပးစရာလည္း လိုမယ္မထင္ပါဘူးဗ်ာ။ ဒီေလာက္ေတာ႔ သားအႀကီးတစ္ေယာက္ ကသိရမွာေပါ႔။ ဒီအတြက္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဖိနပ္မစီးပဲနဲ႔ ေက်ာင္းသြားတယ္။ ေက်ာင္းတက္တယ္ ဆရာေတြသင္တာ ခိုင္းတာလုပ္တယ္ေလ။ ဘယ္သူကိုမွလည္း ဘာမွလုပ္ခဲ႔ပါဘူးဗ်ာ။ ဒီဖိနပ္မစီးႏုိင္တဲ့ ေျခတစ္စုံဟာလည္း ပညာေတြသင္ယူခဲ႔ပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းေရ……
တစ္ခါတစ္ခါေလ..
လူေတြကိုးကြယ္ၾကတဲ႔အထဲမွာ…
ဖိနပ္တစ္ရံလည္းပါတယ္ကြာ……
ကၽြန္ေတာ္သူတို႔ေျပာတာ ၀မ္းလည္းမနည္းသလို စိတ္လည္းမတိုပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ဗ်ာ ဘာ၀တ္တာကိုပဲၾကည့္ျပီး သူဘာေတြလုပ္ေနတယ္ ဘာေတြေၾကာင္႔ ဒီလိုၿဖစ္ခဲ့တယ္ မသိပဲနဲ႔အရမ္း မေျပာသင့္ပါဘူးဗ်ာ။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔လည္း ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက ေဟာသလုိ သူမ်ားပါးစပ္လႈပ္သေလာက္ မင္းစိတ္လႈပ္ရွားေနရင္ မင္းဘ၀သူ႕ပါးစပ္ထဲတင္ လမ္းဆုံးေနၿပီတဲ႔။
ဒီလိုနဲ႔ပဲဖိနပ္မစီးခဲ႔ရတဲ့ ေျခတစ္စုံ ဆက္လက္ခရီးဆက္ခဲ႔ပါတယ္။

မွတ္ခ်က္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ ျဖစ္ရပ္မွန္ကုိ ျပန္ျပီး ခံစားေရးသားပါတယ္။ သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ အခုဆုိ အရမ္းကိုခ်စ္ၾကတဲ႔ ခ်စ္သူေတြျဖစ္ေနၾကၿပီေလ။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အရမ္းနားလည္ၾကတဲ့ ခ်စ္သူေတြပါ။ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။ ခ်စ္သူတုိင္းညားၾကပါေစ။

ေမာင္ေန